یک ۱۷ دی دیگر بدون آقا تختی

مراسم گرامیداشت پنجاه و چهارمین سالگرد درگذشت جهان پهلوان غلامرضا تختی (۱۷ دی ماه) در ابن بابویه شهرری برگزار می‌شود.

یکی که در ورزش دیگر تکرار نشد و تکرار هم نخواهد شد. کِی دیگر یکی مثل آقا تختی پیدا می‌شود که همه عاشقش باشند.

این روز‌ها که می‌شود، همه دوباره یادش می‌افتیم. برایش مرثیه یا مدیحه‌ای می‌نویسیم و می‌شود الگوی اخلاقی‌مان، البته در حرف. خودمان را می‌گویم، دوربین را دوباره بر‌می‌داریم می‌بریم ابن بابویه دوری می‌زنیم و مصاحبه‌ای می‌گیریم و… تمام. می‌رود تا سال بعد، تا دوباره اواسط دی ماه که برسد و سالروز درگذشت آقا تختی تکرار شود و به داستان‌هایش بپردازیم و بار دیگر از او بگوئیم. از غلامرضا تختی، پهلوان بی‌بدیل همه تاریخ، تنها قهرمانی که وقتی باخت هم از روی دوش مردم که دوستش می‌داشتند، پائین نیامد. قهرمانی که رفت در دل مردم و دیگر بیرون نیامد.

سهمی از عشق که به خاطر آن مدال‌ها و عضله‌ها نبود. نه که نبود، بود، اما فقط به خاطر قهرمانی‌هایش نبود، بیشتر به خاطر قلبش بود که همیشه خدا، برای مردم زد. به خاطر روحی که به وسعت یک ملت بود و خودش را سنجاق کرد به سینه تاریخ، تختی مردی که دیگر تکرار نمی‌شود.

باز هم ۱۷ دی دیگری آمد و یک سال بر تمام سال‌های فقدان جهان‌پهلوان اضافه شد. می‌گویند خاک سرد است، اما پنجاه و چهار سال از مرگ آقا تختی گذشته و باز هم دی ماه که می‌آید نامش در ورزش ایران طنین‌انداز می‌شود.

هفدهم دی ماه سال ۱۳۴۶ است، روزی که اتاق شماره ۲۳ هتل آتلانتیک برای آخرین بار صدای نفس‌های به شماره افتاده جهان‌پهلوان را شنید و ابن‌بابویه پذیرای پیکر بی جانش شد و مردم، مردی که روزی برای قهرمان بی مدال‌شان نوشتند «برای آنکه پهلوان نگرید، همه بخندیم» این‌بار سنگینی مردی را بر دوش خود احساس کردند که جانی در تن نداشت و نمی‌دانستند خودکشی کرده و یا او را کشته‌اند. فرقی هم نمی‌کرد، چه اتفاقی افتاده باشد، ساواک متهم شماره یک بود و جهان‌پهلوان هم دیگر نبود.

رضا فغانی – مدیر مسئول