محمدرضا نوروزپور، روزنامه نگار اهل ری و مدیرعامل سابق خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) در گفتگو با خبرگزاری مهر به این سوال پاسخ داده است که چرا روزنامه‌نگاری در کشور ما ضعیف است؟
یک) چون به شدت دولتی است.
دو) چون اقتصاد رسانه ضعیف است و بازار کار پررونق و وسیعی ندارد. لذا بخش خصوصی در آن دوام نمی‌آورد.
سه) چون گاهی روزنامه‌نگاری واقعی با مسائل امنیتی خلط و این باعث پس زدن از سوی مخاطب و از دست رفتن اعتبار و مرجعیت رسانه می‌شود
چهار) چون روزنامه‌نگاری محلی ما به عنوان پایگاه رشد کیفی و کمی روزنامه‌نگاری ضعیف شده است. در جهان روزنامه‌نگاری محلی بستر شکل‌گیری روزنامه‌نگاری حرفه‌ای است. یعنی این یک چرخه مهارتی جدی در عمق نظام آموزشی را می‌طلبد. به علاوه روزنامه‌نگاری محلی، جایی است که می‌توانید بخش خصوصی را به علت دخل و خرج قابل مدیریت، در آن فعال کنید.
پنج) روزنامه‌نگاری، سهل‌الوصول و دم‌دستی شده است. روزنامه‌نگاری ما مبتنی بر روابط عمومی است. روزنامه‌نگاری تبیینی رو به زوال است. گزارش‌نویسی عمقی نداریم. سوت‌زنی در کشور به عنوان یکی از شاخه‌های روزنامه‌نگاری تعطیل و یا خط قرمز شده است. روزنامه‌نگاری تحقیقی تقریباً نداریم و روزنامه‌نگاری میدانی هم اوضاعش بسیار بد است. روزنامه نگاری انتقادی ما هم محدود به هوچی‌گری و نق زدن و رسواگری نسبت به احزاب سیاسی رقیب شده است و از عمق و ریشه بی بهره است. هر کدام از این‌ها قطعاً فقط یک بخش از روزنامه‌نگاری هستند اما توازن میان‌شان باید حفظ شود.
شش) یکی از دلایل دیگر این است که محتوای معطوف به سرگرمی در رسانه‌های ما کمیاب یا نایاب و یا معلول است. در کل سهم زیادی از درآمد روزنامه‌ها و اساساً رسانه‌های خصوصی در دنیا مربوط به بخش سرگرمی است که خوب در کشور ما به دلیل نبود برنامه درست برای این بخش در دسترس نیست. شاید بخشی از این که مردم ما اینقدر سیاست‌زده هستند هم به همین برگردد که ما در کشور کلاً در حوزه سرگرمی ضعیف هستیم. برای بخشی از مردم ما خود سیاست تبدیل به سرگرمی شده است. به هر حال بخش عمده‌ای از محتوای روزنامه‌های دنیا، سرگرمی است و ما باید برای این حوزه، حالا نه به آن شکل غربی یا کشورهای غیر اسلامی اما با استفاده از ظرفیت‌های فرهنگی و اسلامی خود فکری بکنیم و آن را فربه کنیم.
نوروزپور همچنین در این گفتگو درباره اینکه آیا داشتن تحصیلات تکمیلی روزنامه نگاری برای فعالان رسانه ضرورت دارد یا خیر گفته است:
تحصیلات تکمیلی برای روزنامه‌نگاران خوب است اما لزوما تحصیلات تکمیلی سبب نمی‌شود روزنامه نگاران بهتری داشته باشیم. روزنامه‌نگاران حرفه‌ای چه بچه‌های قدیم و چه جدید داریم که بدون تحصیلات آکادمیک مرتبط، وارد روزنامه‌نگاری شده‌اند و موفق هم بوده‌اند.
اساساً یکی از مشکلات ریشه‌ای ما در خصوص آموزش، خصوصاً بخش عمومی تا دبیرستان و به طور نسبی در بخش تحصیلات تکمیلی این بوده که نگاه معطوف به بازار کار و تربیت نیرو برای اشتغال و ثروت افزایی ملی در آن نداشته‌ایم.
آموزش در کشور ما خودش به یک کسب و کار تبدیل شده و بعضاً گردش مالی چشمگیری در این حوزه به وجود آمده است و صاحبان منافع حالا حاضر نیستند این روال بهم بخورد.
صرف این که افرادی وارد رسانه شوند که فارغ التحصیل از رشته های غیر از روزنامه نگاری هستند، آسیبی به روزنامه نگاری وارد نمی کند، این اتفاق، نه تنها اتفاق بدی نیست بلکه موید آن کلیدواژه «بیت‌ریپورتینگ» یا گزارشگری حوزه‌ای است. این اصطلاح به این معناست که ما در مقطعی به خبرنگاران حوزه‌ای نیاز داریم؛ خبرنگار حوزه محیط زیست، حوزه پولی ـ بانکی، حوزه بورس، حوزه سیاست خارجی، حوزه سیاسی و ..
سطح روزنامه‌نگاری کشور ما دارد روز به روز پایین می‌آید. سطح تسلط افراد به ادبیات فارسی نیز تنزل پیدا کرده است. بخشی از این مسئله، جهانی است و به تنوع و تکثر و گسترش رسانه‌های نوین برمی‌گردد چون امروزه هر شهروندی که یک گوشی هوشمند با امکان اتصال به اینترنت داشته باشد نه تنها یک روزنامه‌نگار شهروند شده بلکه کنشگر هم شده است.
بازار کار رسانه در کشور ما، بازار فربهی نیست و عمدتاً هم رسانه‌های ما دولتی هستند. چون خودم هم مدیر دولتی رسانه بوده‌ام ابایی ندارم از این که بگویم این، اتفاق خوبی نیست و به کیفیت روزنامه‌نگاری ما ضربه زده است.
تعداد رسانه‌های خصوصی که در کشور ما فعال باشند و روی پای خودشان بایستند، از انگشتان یک دست هم تجاوز نمی‌کنند.
روزنامه‌نگاری محلی ما، که روزگاری فاخر بود متأسفانه در حال افت است.