امامزاده عبدالله شهرری، آرامستان تاریخی‌ای که دیگر تاریخی نیست و متاسفانه این وضعیت شامل حال امامزاده های دیگر شهرری هم می شود.
زمستان سال ۱۳۹۶، در روزهایی که حیاط ورودی امامزاده عبدالله در حال تسطیح و یکدست‌سازی بود، یکبار که در حیاط‌های پشتی امامزاده می‌گشتم، عکسی از سنگ قبر کاظم مستعان السلطان یا هوشیدَریان تهیه کردم. این حیاط که به حیاط تیفوسی‌ها مشهور است، متوفی های سال‌های ابتدایی دههٔ ۱۳۲۰ را در آغوش گرفته است؛ کسانی‌که بیشترشان در اثر همه‌گیری بیماری تیفوس بعد از جنگ جهانی دوم از دنیا رفته‌اند و در این حیاط قدیمی، سنگ قبرهایشان حس و حال عجیبی را به آدم می‌داد.
حالا این حیاط تسطیح و یک‌دست شده تا به گفتهٔ متولیان با این کار، پای عابران به سنگ‌ها گیر نکند و بتوانند به‌راحتی در محیط آرامستان قدم بزنند…
حالا همانطور که می‌بینید، می‌شود در اینجا به‌راحتی قدم زد، قدم‌زدن که سهل است حتی می شود بدمینتون بازی کرد! فقط مشکلش این است که دیگر یک آرامستان تاریخی نیست.
مقایسهٔ عکس‌های سال ۹۶ با عکس‌هایی که اخیرا گرفته شده، نشان می‌دهد که اولاً بسیاری از سنگ قبرها از بین رفته‌اند و دیگر کار گذاشته نشده‌اند؛ ثانیاً جهت سنگ قبرها کاملاً عوض شده و تقریباً نود درجه در جهت عقربه‌های ساعت چرخیده‌اند و واضح است که با همین چرخش همهٔ سنگ‌ها جابه‌جا می‌شوند و بسیاری‌شان هم از بین می‌روند؛ و ثالثاً همان سنگ قبرهای باقیمانده هم به هیچ وجه با قبل‌شان قابل مقایسه نیستند و از هر جهت آسیب دیده‌اند.
در گردشگری پایدار شعار این است که: «چیزی از آن مقصد گردشگری با خود نمی‌آوریم جز عکس و چیزی از خود بر جای نمی‌گذاریم جز رد پا»
با تشکر از مسئولان میراث فرهنگی و اوقاف که از میراث تاریخی و فرهنگی ما چیزی باقی نمی‌گذارند…
عکس اول: جایگاه سنگ قبر کاظم مستعان‌السلطان -هوشیدریان، (نویسندهٔ اولین رمان پلیسی فارسی) در سال ۹۶ و ۱۴۰۰: همانطورکه مشخص است حدوداً هشتاد درصد سنگ قبرها دیگر هیچ‌وقت کار گذاشته نمی‌شوند.
۱- سال گذشته کسی را دستگیر کردند به‌عنوان سلطان قبر
۲- یک قطعه قبر یک و نیم متری در ابن‌بابویه و امامزاده عبدالله و غیره حداقل سیصد میلیون تومان خرید و فروش می‌شود.
۳- این خالی‌کردن فضا در عملیات مسطح‌سازی آرامستان‌های تاریخی، دلسوزی برای عابران پیاده را نشان نمی‌دهد.
۴- درآمد حاصله از فروش قبر ( هر طبقه ۴۵ تا بیش از ۱۰۰ میلیون) می باشد.
۵- این آرامستان که اکنون در مرکزیت شهرری قرار دارد، در دهه ۷۰ بدلایل مختلفی تدفین در آن ممنوع اعلام گردید.
۶- پس از تردد ماشینهای سنگین تعداد بسیاری از سنگهای قبور شکسته و یا صورت قبر از بین رفت.
۷- این عملیات باعث اعتراضات گسترده و پیگیری موضوع توسط دلسوزان حوزه میراث فرهنگی و خانواده های متوفیان شد.
چند نکته قابل تامل:
* وجوه صرف توسعه شهر نمی گردد.
* بدلیل افزایش قیمت اهالی ری بضاعت کافی را جهت بهره مندی ندارند.
* نگاهی به سرویسهای بهداشتی این امامزاده موید بی توجهی متولیان به ایجاد حداقل هایی به وضعیت رفاه زائران و نماز گزاران است.
